Czytelnia

Rozmowa z nastoletnim dzieckiem nie należy do najłatwiejszych. Najpierw trzeba być świadomym zachodzących u dziecka wraz z wiekiem zmian. Należy zdawać sobie sprawę, że człowiek przechodząc z dzieciństwa w dorosłość doświadcza rozmaitych trudności i konfliktów wewnętrznych. Większość rodziców wyczuwa i akceptuje zachodzące zmiany w swoim dziecku. Jedni przypominają sobie własne zachowania, gdy byli w wieku swojego dorastającego dziecka. Inni szukają pomocy w poradnikach, czy u specjalistów. Trzeba pamiętać, że nastolatki są ambiwalentne: raz pragną bliskości, czułości i opieki ze strony swoich rodziców, innym razem domagają się respektowania swoich granic i uznania ich prawa do samostanowienia o sobie.

O rozwoju i twórczym korzystaniu z potencjału osób powyżej 50 roku życia – z psycholog Dorotą Kamrowską wykładowcą z Akademii 50+ – rozmawia ks. Krzysztof Naczk

K: Intrygujące jest, że niektórzy ludzie jeszcze przed sześćdziesiątym rokiem życia mają kłopoty nawet przy wykonywaniu codziennych czynności, a inni pomimo osiemdziesiątki, funkcjonują doskonale?

To, że można nawet w dojrzałym wieku funkcjonować nie tylko sprawnie, ale zdobywać wręcz szczyty swoich umysłowych możliwości, potwierdzają przykłady osób z dalekiej i bliskiej przeszłości…

„Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?” On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy” (Mt 22, 36-40).

Mamy kochać bliźniego swego jak siebie samego.

Miłość bliźniego jest możliwa, pod warunkiem, że umiemy kochać siebie. Jedno zależy od drugiego. Taka jest konstrukcja tego zdania. Kochaj innych JAK siebie.

            W naszych miastach i miasteczkach z roku na rok przybywa miejsc, gdzie świadczona jest pomoc psychologiczna. Coraz mniej zdziwienia i zażenowania budzi w nas informacja, że ktoś ze znajomych chodzi do psychologa. Osłuchaliśmy się już nieco z takimi pojęciami jak terapia indywidualna, czy grupowa. Dla niektórych udział w tego rodzaju spotkaniach to pewnego rodzaju przywilej, którym się szczycą i chwalą, inni jeszcze trochę się ukrywają, będąc niepewnym reakcji swojego środowiska. Coraz popularniejszą staje się też terapia rodzinna, czy małżeńska, choć ta nadal budzi wiele trudnych emocji, pytań i wątpliwości. Niektórym kojarzy się wprost z patologią społeczną, bo skoro cała rodzina ma iść do psychologa, to już naprawdę musi być u nich bardzo źle.